Zo gewoon allemaal

Zo, het is even geleden dat ik wat geschreven heb. Een jaar zowat... Jee, zou dit zeggen dat dit wel iets betekent...? Komt zelfs in mijn leven iets van een sleur weer? Wordt het ook nu weer een beetje normaal? Het is immers ook al weer bijna vijf jaar geleden dat ik ben geëmigreerd...het is ‘gewoon’ geworden. Ik woon gewoon hier en dat is dat. Al dat reizen en de wereld overvliegen, is dan inderdaad niet ‘everyone’s life’, maar het is wel ‘gewoon’...het is gewoon mijn leven, mijn baan, dat wat ik doe en ook dat is allemaal ‘gewoon’ geworden...voor mij, maar ook voor degenen die ik ken en die mij kennen. Toch een raar gevoel...dat ‘gewoon’.

Maar gelukkig...het is niet zomaar ‘gewoon’; er valt toch nog wel wat te melden in mijn log, hoor... :-)


Om te beginnen even een update:
Mijn ‘werkeloosheid’ staat er inmiddels beter voor (of moet ik dan juist ‘slechter’ zeggen dan…); ik ben, zoals te verwachten was, meer werkzaamheden gaan doen voor DLP op basis van een ietwat flexibele drie/vier dagen per week. Officieel ben ik de vertegenwoordiging van de club in Asia-Pacific, al stelt dat (helaas) niet echt zo veel voor daar deze markt (tegen de eerdere verwachtingen in) niet als groei- en/of potentiemarkt wordt gezien op dit moment.
Mijn, op zich primaire, functie als de financiële persoon binnen de organisatie slokt dan ook de werkelijke aandacht op en ik ben feitelijk bijna alleen bezig met simpelweg back office werk, boekhouding, internal accounting en de fiscale aangelegenheden. Ik werk dus veel, eigenlijk altijd als ik in Hong Kong ben, vanuit thuis en dat heeft zowel zijn voor- als nadelen. Gelukkig reis ik regelmatig, doch iets te vaak naar Nederland voor mijn idee. Maar ja, da’s een luxe probleem natuurlijk, mijn frequent flyer miles gaan als nooit tevoren...

Overigens is het nog wel de bedoeling dat ik meer voor ‘de regio’ ga betekenen, maar dat staat dus op een (erg) laag pitje. Wordt vervolgd...

Ook was mijn idee om de resterende tijd aan wat freelance werkzaamheden te besteden, meer gerelateerd aan mijn achtergrond, ervaring en mijn aanwezigheid hier. Als ik dacht dat de ontwikkeling bij DLP langzaam ging, nou, dit gaat nóg langzamer...ook helaas. Overigens, ik sta open voor mogelijkheden…do let me know!


Maar eerst tijd voor belangrijke zaken voor DLP; de jaarlijkse Miami Winter Music Conference. Tsja, ook dit wordt gewoon...we ‘moeten’ weer naar Miami om daar ongeveer een week deel te nemen aan ‘wining and dining’ en een keur aan hippe parties; dit alles onder een ambiance van zon en zee, verblijvend in een luxe villa die het bedrijf had afgehuurd. Het leven is zwaar in de muziek industrie, maar dit is uiteraard gewoon belangrijk en dus doen we het maar weer. Zucht…

Na deze zware en intense periode vond ik het dan toch wel goed om er even van uit te rusten en heb er derhalve maar een weekje vakantie aan vast geplakt. Daar ik toch in de buurt was, wilde ik deze keer een al lang op het wensenlijstje voorkomende bestemming aandoen; Curaçao.
Onderdeel van ons koninkrijk en één der laatste overgebleven gebieden van Nederlands ooit zo machtige VOC gedreven imperium vond ik toch wel dat ik daar eens geweest moest zijn.
Een tweede, bijkomende reden was meer van professionele aard daar Curaçao in de internationale fiscale advisering toch nog wel een rol van betekenis speelt. Daar wilde ik ook wel eens wat meer van weten en dus heb ik een leuke en informatieve volle week gehad, waarbij zakelijke afspraken (met name kennisvergaring en een stukje netwerkopbouw) werden afgewisseld met genieten van mooi weer, lekker rondtoeren in mijn huurautootje, chillen, lezen, eten, drinken en uiteraard een aantal mooie scuba duiken om toe te voegen aan het logboek.


Voorafgaand aan Miami, letterlijk het weekend ervoor en linea recta vanuit Hong Kong, was het ook, zoals gewoonlijk ieder jaar in deze periode, weer tijd voor het jaarlijkse weekendje weg met vijf maten waarbij dit jaar de keus was gevallen op een paar dagen varen in Friesland. Drie dagen zuipen, lol hebben, goed eten en een hele hoop gein en ongein...dit jaar op een boot dus. Helaas was ik persoonlijk wat gehinderd door een jetlag (een leermoment; niet meer op deze manier plannen dus...) waardoor ik steevast rond zessen ’s ochtends al klaarwakker in de, veel te koude (ook dat nog), kajuit zat en ’s avonds rond achten al inkakte..maar desalniettemin was het wederom gezellig en zijn dergelijke weekenden, ondanks al die exotische, wereldwijde bestemmingen, voor mij toch nog wel hoogtepunten in een jaar om naar uit te kijken.
Ook de boot is, ondanks de stevige hoeveelheden alcohol en niet altijd even sobere stuurlui, zonder schade terug weten te geven aan de eigenaar...


Zoals ik dus al aangaf, ben ik meer gaan werken voor DLP. Men vond echter dat ik ook wel eerst wat ingeleerd moest worden en het bedrijf, de klanten, business, werkwijze en cultuur wat beter moest kennen en dus volgde eerst de suggestie of ik niet beter een paar maanden in Nederland zou kunnen komen zitten...

“SLIK…”

Het antwoord was echter snel voorhanden; een paar maanden in Nederland zou enerzijds niet gunstig zijn vanuit een Nederlands perspectief (voor je het weet, ziet de staat je zowaar weer als inwoner en mag ik weer gaan bijdragen aan zaken als AOW, WW, slechte ziekenhuizen met enorme wachtlijsten, flitspalen en kosten van Nederlandse vertegenwoordiging in het buitenland waaronder cocktails bij de consul generaal waar ik zelf graag aan deel neem...hoho) en anderzijds is het ook niet handig m.b.t. Hong Kong daar het vervelende gevolgen zou kunnen hebben voor mijn work permit (ze vinden het toch wel enigszins van belang dat je enige tijd hier doorbrengt als ze je volgende verlenging weer gaan beoordelen...).
De oplossing lag dus in het soort van uitspreiden van deze inwerkperiode in combinatie met een gezonde dosis werken op afstand...en zo is het plan opgezet om in een bepaalde regelmaat gewoon wat vaker en wat langer naar Nederland te komen, er zo lekker in te rollen en dat later weer wat af te bouwen. Dus, drie weken op, drie weken af…


In mei begon deze exercitie dus met de eerste periode. En om dat te ‘vieren’ dacht ik er gelijk maar een combinatie van te maken en zowel op de heen- als terugreis wat ‘leisure’ in te bouwen en een land te bezoeken waar ik (in tegenstelling tot ruim 15 miljoen andere Nederlanders) nog nooit geweest was; op de heenweg vliegen naar Milaan, ’s ochtends aankomen en ’s avonds door naar Nederland (dus een dagtripje), en op de terugweg een lang weekend Rome (Cathay Pacific, mijn ‘home-carrier’, had net een nieuwe route naar Milaan geïntroduceerd en had dus een leuke aanbieding op Italië…inclusief gratis tripje naar het vliegveld in een Maserati Quatroporte...ook wel eens wat anders dan de Airport Express trein...).

Nou, dat plan liep gelijk al de soep in…
Men kan landen op de maan, binnen vier seconden via satelliet & telefoon exact bepalen waar op de planeet je je bevindt, atoombommen bouwen en giganten als de Airbus A380 de lucht in krijgen… maar een vliegtuig de lucht in houden als er wat as rond dwarrelt, nee…dat niet…
Dus op weg naar Milaan, zo’n uurtje voor de landing, kregen we netjes te horen dat de aswolk die Europa al een poosje geteisterd had, nét die ochtend boven Milaan zou gaan hangen en we dus gingen uitwijken naar Frankfurt…
Dagje Milaan dus weg… helaas kon ik ook geen vluchten omboeken vanuit Frankfurt naar Amsterdam (dankzij de heerlijk lekkere klantvriendelijkheid & flexibiliteit van de vrienden bij Lufthansa/Swiss – NOT!!) dus bleef er niets over dan ter plaatse een auto te huren en naar Amsterdam te rijden. Ach, vanuit de positieve zijde, op zich was het ook wel weer eens een keer lekker om over die strakke Duitse autobahn’s te vlammen (het was zondagochtend dus ook lekker rustig) en daar Eindhoven op de weg naar Amsterdam ligt, heb ik er gelijk maar een koffiebezoekje bij de familie ingebouwd. Geen Milaan, maar het had erger gekund…

Na afloop van m’n drie weken Nederland ging alles wél goed en heb ik een paar dagen kunnen genieten van een zonovergoten Rome met prachtige gebouwen, beetje slenteren, relaxen, het Vaticaan, lekker Italiaans eten en Gelatto.


De maanden voorafgaand (pak ‘em beet Maart en April) heb ik het gewoon even wat rustiger aangedaan, waaronder (hoe kan het ook anders) wat regionale ‘get aways’ naar o.a. Thailand, waar ik ook een nieuwe binnenlandse bestemming heb kunnen toevoegen aan het lijstje, zijnde Pattaya.
Nu ben ik best wel al wat gewend, maar zelfs Pattaya deed even mijn mondje open vallen… deze stad (dik uurtje rijden van Bangkok) is het soddom & gomorra van Thailand en is gebouwd rondom zon, zee, strand, fun & de sex industrie… Niet dat ik daarvoor ging natuurlijk…hè toch… nee, we hebben daar een klant zitten die een club gaat openen en daar ik toch in Thailand was, kon ik net zo goed eens langsgaan, ook omdat Bangkok rond die tijd een drama was met die red shirts – ook een verhaal apart; heel de wereld werd overspoeld met negatieve reisadviezen (en inderdaad zat ik ook in een nagenoeg leeg vliegtuig op zowel heen- als terugreis) maar als échte Thailand kenner weet ik gewoon dat er niet echt iets te vrezen is, al was het in Bangkok wel wat anders. Gespannen sfeer, soldaten op straat, prikkeldraad en alles gesloten. Na een wandeling over het kamp van de red shirts (een hele gezellige bende met eettentjes, muziek en kraampjes…) en de conclusie dat ook de barren en clubs dicht waren, besloot ik maar uit te wijken naar Pattaya…waar inderdaad ook helemaal geen bal te bespeuren was van de tragieken in de hoofdstad…nee, op een uurtje rijden was het gewoon ‘business as usual’…
En hoe... Vergeleken met Pattaya is Bangkok een kleuterklas en maar een slap aftreksel (forgive me the expression) ervan; honderden barren vol met wijven, massage salons en allerhande gerelateerde etablissementen die iedere dag weer bomvol zaten met kerels (met een extreem hoog gehalte aan mindervalide en gepensioneerd) die onder genot van bier en pompende muziek aan het genieten waren van vrouwelijk schoon, bij voorkeur op hun schoot…
Ja, het besef dat het hier iedere dag weer zo’n feest was, deed ook mij even stil zijn…Durex doet hier goede zaken…


Ook mijn juni Nederland trip werd een combo. Deze keer had Thai Airways (waar ik ook frequent Gold flyer ben) wat mooie aanbiedingen, dus ging het ticket deze keer via Bangkok naar London met een additioneel ticket naar Amsterdam (een exercitie die ik in september nog een keer zo gedaan heb). Tsja, met een ticket via Bangkok kan ik de gelegenheid natuurlijk niet laten liggen en dus werd het zowel op de heen- als terugweg een korte ‘pitstop’ in het land van de glimlach...

In september volgde dus dezelfde routing met op de terugweg een paar dagen langer waarbij ik zowel Pattaya als Chiang Mai heb aangedaan. Chiang Mai is altijd een welkome verandering in het anders zo chaotische Thailand (althans de plekken waar ik doorgaans kom...) en een werkelijke verademing om even tot rust te komen. Echt een relaxte stad en een aanrader voor Thailand reizigers.


Die combi’s bevallen me iedere keer wel, dus wederom in augustus was het raak; deze keer was Schotland het doelwit... Een goede bekende van me woont daar en het leek me leuk die ook weer eens te bezoeken. Dus na weer drie weken Nederland (waarin o.a. ook het jaarlijkse Dance Valley weer gewoon om professionele redenen was bezocht – met een vroeg ‘snor drukken’ want het was meer ‘mud-fest Plensvalley’) ben ik op een vrijdagavond naar Glasgow gevlogen en daar het weekend doorgebracht. Een dagtripje de indrukwekkende en prachtige Schotse hooglanden in was natuurlijk ook onderdeel van het programma en de boel werd afgesloten met een dagdeeltje Edinburgh voordat ik weer huiswaarts vloog.


De september Nederland trip was niet alleen gedenkwaardig vanwege mijn Pattaya & Chiang Mai combinatie, maar het hoogtepunt viel deze keer zowaar in Nederland met de bruiloft van mijn enige zus. Een eervolle rol was voor mij weggelegd als zijnde één van de twee getuigen van mijn zus. Het was een mooie dag, alles liep prima en het gehele programma is in keurige Brabantse gezelligheid afgewerkt... proost.


Zo mag ik af en toe toch ook eens met een DLP artiest op pad en in juli was dat het geval met Alex M.O.R.P.H. die een mini-tourtje in Singapore & Kuala Lumpur deed. Alex heeft een lekkere style en dit waren dan ook weer een tweetal zware nachten (en dagen) en heb er dus om ervan bij te komen maar een paar dagen Singapore extra bijgeplakt voor wat afspraken. En ach, daar ik toch in de buurt was, ben ik maar via Bangkok terug gevlogen en daar ook even wezen kijken…we moeten natuurlijk wel op de hoogte blijven…


Inmiddels heb ik er een aantal van die ‘Nederland perioden’ op zitten en wordt er langzaam gewerkt aan een licht afbouw proces... (de eerste ‘slechts’ twee weken zitten er inmiddels al op…)
De weken in Nederland behoeven geen echt lange, afzonderlijke beschrijvingen; het is altijd wel zo’n beetje hetzelfde; aankomen op een maandagochtend (hooguit eens een zondagavond) en na drie weken weer weggaan op een vrijdagavond om zo in totaal zo weinig mogelijk tijd in Nederland te hoeven doorbrengen.
Lekker in een hotel in Amsterdam en gewoon dagelijks, net zoals iedere nette burger, op de fiets (geleend van m’n baas) naar de zaak. ’s Avonds weer terug naar het hotel (10 minuten fietsen, in Oud Zuid vlak bij het Vondelpark) en de avonden besteden aan sportschool, rennen in het Vondelpark (december uitgezonderd...), met bekenden afspreken of af en toe gewoon lekker niet veel doen in de hotelbar of –kamer.
Met het hotel heb ik een dealtje gesloten en uiteraard herkenen ze me daar al en weten ze ook al in welke vleugel ik het liefst mijn kamer heb. Ontbijtje, bedje dagelijks opgemaakt en kamertje schoongemaakt; ik hoef geen ruk zelf te doen en dus verschilt deze situatie gelukkig niet veel met die in Hong Kong...
In de weekeinden ga ik meestal met de trein op vrijdagavond naar Eindhoven alwaar de tijd wordt volgemaakt met afspreken met familie en bekenden, fietsen, sporten en af en toe lekker uitgaan. Om dan zondagavond weer naar Amsterdam terug te NS-en.


Een uitzondering op deze situatie was mijn oktober bezoek. Overigens ook een jaarlijks terugkerend ritueel en dus ook al ietwat ‘gewoon’ geworden; het Amsterdam Dance Event (“ADE”). Een jaarlijkse conference van de electronic dance sector en de tegenhanger van de Miami Winter Music Conference, maar dan iets zakelijker ingesteld en minder focus op parties... (minder...wil niet zeggen dat er niet gefeest wordt natuurlijk...)
Dit jaar heb ik dat echter wonderbaarlijk rustig aan gedaan (het viel zelfs mijn collegae op) omdat ik er niet zo veel zin in had en ook omdat ik net in het afsluitende weekend een buitenlandse bezoeker (Hong Konger, woonachtig in London) in Amsterdam had; die wilde ik ook wel wat tijd gunnen (en daarnaast ook in een behoorlijke staat ontvangen). Hij was er maar twee nachten en dus werd dat een typisch rondje Amsterdam; een flink stuk wandelen door de stad langs alle bekende pleinen en straten, een rondvaart (in de stromende regen; welkom in Nederland), het sex museum (voor mij ook de eerste keer; m.i. een regelrechte tourist trap), de Wallen (welkom in Amsterdam) en afsluitend een coffee shop... (waar ik koffie dronk...hij niet...)

De week erna nóg geen rust...DLP’s ‘vlaggenschip’ meneer A. van Buuren was wederom en voor de vierde keer op rij (ook als eerste ooit) als nr.1 DJ ter wereld verkozen en dus moest dat wel even gevierd worden met de hele Company tijdens de uitreiking in de befaamde club Ministry of Sound in London. Even een nachtje heen en weer dus en even lekker los gaan (dat me, in tegenstelling tot het ADE, deze keer wat beter afging...).


Terug naar Hong Kong was deze keer ook weer een afwijkende reis; het was niet alleen afwijkend daar dit de eerste keer was dat ik zowaar rechtstreeks naar Nederland heen en weer ging, maar ook daar ik niet alleen terug ging. Mijn ouders, mijn zus en haar (kersverse) man gingen gezellig met z’n allen mee. De reden was dat mijn oom en tante in Australië 50 jaar getrouwd waren, dat vierden en wij een leuk feestje down under toch niet wilden missen... Voor mijn zus en d’r man de derde huwelijksreis op rij en de ouders wilden ook wel eens wat anders dan de gebruikelijke busreis naar Italië of zo (nou ja, al had mijn moeder vooraf nog wel de nodige overreding nodig...).
Eerste stop: Hong Kong. Voor mijn ouders bekend terrein (zij waren mij al eens op wezen zoeken in 2006) en voor mij ook...
Ik moest op zich gewoon werken en dus was het dagelijkse ritueel dat we iedere avond afspraken om lekker te eten (en dat is zeer zeker goed gelukt), de afgelopen dag door te nemen en de richting voor de volgende aan te geven. Gelukkig was de rode draad voor de bezoekers ook redelijk snel gevonden...beide stellen hebben Hong Kong met kilo’s nieuwe bagage verlaten...
Mijn zus en zwager heb ik verder ook een dagje mee genomen naar Shenzhen, in China net over de grens met Hong Kong; hét walhalla (en meest favoriete weekendbestemming voor de meeste Hong Kongers) voor (nog goedkoper) lekker eten, exorbitant luxe sauna’s en (wederom nog goedkoper – en nog meer gekopieerd) shoppen...en alle drie de zaken zijn succesvol afgewerkt...

Door naar de volgende stop: Sydney. Nieuw voor mijn moeder en zwager en toch wel een must als je een eerste keer in Australië komt.
Na een paar dagen daar lekker sightseeing gedaan te hebben, scheidden onze wegen zich; m’n ouders gingen naar Brisbane om zich alvast bij de familie aan de nabij gelegen Gold Coast te voegen, de jeugd ging nog even een paar dagen naar Cairns in het tropische noorden om daar nog eerst een paar dagen lekker te genieten van de prachtige omgeving, waaronder het Great Barrier Reef.

Om vervolgens weer herenigd te worden in de, ook niet vervelende, Gold Coast. Zon, zee, strand, een heel gezellig familie feest en een paar dagen chillen later was helaas ook dat weer voorbij en vloog het hele zaakje weer terug naar Hong Kong. Ik bleef daar achter en de rest vervolgde na een paar uur de weg terug naar huis, terug naar ongeveer het grootste contrast met Australië, terug naar weinig daglicht, files, regen, kou, ’s ochtend krabben en heel veel zeurende en gestreste mensen...


Niet lang daarna mocht ik daar echter ook van ‘meegenieten’; toen ik eind november weer voor twee weken in Amsterdam neerstreek, kwam ik met mijn neus in de boter...em..sneeuw terecht en zat regelrecht in de koudste week sinds jáááren met sneeuw, ijs en gevoelstemperaturen van -/-15 C... nou, lekker hoor... Gelukkig was dit m’n eerste ‘slechts’ twee weken periode en gelukkig had ik met een vooruitziende blik een klein koffertje met wat warme(re) kleding en een winterjack achtergelaten bij m’n stamhotel...

Het besef dat ik niet (meer) in een dergelijk klimaat thuis hoor, werd me meer dan duidelijk. Ik denk vanwege de kou en de duisternis (en de daarbij komende ongelofelijke saaiheid – al zag het er overdag allemaal wel pittoresk uit met al die sneeuw, dat dan weer wel..) had ik totaal geen fut, zin en/of enige motivatie om iedere avond iets te ondernemen en heb ik vaak gewoon op m’n hotelkamer doorgebracht. Dat ik op een gegeven moment zelfs met mijn fiets op m’n bek ging, deed mijn ‘ijsgenot’ ook er ook niet beter op worden...


Hier moest ik toch écht even van ontdooien...dus leek het me een prima idee om na die ‘sneeuwpret’ een weekje vakantie naar een ietwat warmer klimaat te regelen... Kenia, gelijk een nieuwe bestemming aan het repertoire...

Tsja, het sneeuwde weer eens in Nederland, dus slipt traditioneel het land (bijna letterlijk) dicht, stoppen de treinen, blijven de schepen aan wal & sluiten de vliegvelden; kortom, het land raakt in een compleet isolement en alles & iedereen blijft thuis, mopperend en klagend achter de warme chocolademelk...
Dus met mijn hand op mijn hart, veel schietgebedjes en zo’n beetje de hele week de weerberichten nauwlettend in de gaten te hebben gehouden (ik had dagelijks contact met mijn reisagent om alternatieve vluchten te bekijken en open te houden), kon ik haast niet op van blijdschap toen het die laatste vrijdag allemaal wel mee bleek te vallen en ik, nagenoeg zonder vertraging, mijn reis naar huis kon afwerken. En ik kon me geen vertraging (of erger) permitteren…

…want aangekomen in Hong Kong kon ik even snel naar huis om te douchen, de planten water te geven en te herpakken om een paar uur later alweer in het vliegtuig op weg naar donker Afrika te zitten...

Bestemming: Nairobi in Kenia. Een bekende van me die ik heb leren kennen in Hong Kong woont sinds een jaartje daar en het leek me wel leuk de boel eens te bezoeken daar. Ik was dus een week te gast in hun niet geringe mansion (compound style) dat als uitvalsbasis diende voor een aantal dagtrip safari’s (waar onder een mooie hike) en Nairobi city.

Het viel me reuze mee. Ik verwachte min of meer een echt derde wereld land waarbij ik, zodra ik het vliegtuig uit stapte (Kenia Airways natuurlijk om van begin tot bittere eind in de sfeer te blijven...) bedolven zou worden onder bedelaars, gespuis met souvenirs en andere ‘aanbiedingen’ van me af zou moeten slaan en/of simpelweg overvallen zou worden... Niets was minder waar. Nairobi is een stad van zo’n 4 miljoen inwoners en één van de meest ontwikkelde steden van Afrika. De stad zag er op zich keurig uit en voelde redelijk cosmopolitan aan...overdag althans... ’s avonds was het niet echt de bedoeling je buiten het comfort van een auto te bevinden als blanke, dan zou je dus wél de garantie hebben op een authentieke ‘Nairobberiaanse’ overval...

En ja, buiten de stad had het wel iets meer weg van een ontwikkelingsland. Daar was goed sprake van de slums, de achterstand, de enorme corruptie, maar ook de schoonheid in de nationale parken waar geen tekort was aan giraffen, zebra’s, buffalo’s, leeuwen, neushoorns en nog een zooitje dieren die ik, als niet al te biologisch ingesteld persoon, niet allemaal bij naam en toenaam kan benoemen. Dat het boeiend was en de landschappen adembenemend, dat wel...

Ik heb een goede indruk gekregen van het land, de stad en ook het dagelijks leven (meer door de bril van een westerse expat natuurlijk) en ben meer dan blij dat ik deze trip en nieuwe bestemming aan mijn lijstje heb kunnen toevoegen.

Dat Kenia Airways op Hong Kong vliegt met een tussenstop in Bangkok was op de terugweg ook een welkome aanvulling als afsluitend weekend van mijn korte vakantie...:-)

Nou, het jaar zit er weer op...en volgens mij heb ik de highlights van de afgelopen maanden hier weer wel weer beschreven. Wellicht dat ik nog wat kleine trips in de regio ben vergeten…maar ach, die zijn dan zo ‘gewoon’ en de moeite van het vermelden niet meer waard. In Nederland vertelt toch ook niet iedereen over iedere, altijd weer interessante, dagtrip naar de schoonouders op zondag of die o zo boeiende verjaardagspartij waar (“goh, jij ook weer hier?”) altijd dezelfde personen bij aanwezig zijn...?


Goed, hoe staat het leven er nu dan voor?

Daar DLP dus op basis van een dag of 3 tot 4 per week is, zodat ik daarnaast nog wat freelance mijn eigen ding kon doen, moest ik dus ook wat inhoud geven aan dat eigen ding...en dat is nog niet echt lekker gelukt. Dat was wel ergens te verwachten natuurlijk, met DLP was/ben ik toch wel weer lekker onder de pannen (en dus is de motivatie wat minder) en, eerlijk is eerlijk, ik vond ook wel dat ik de eerste maanden mijn focus voor het volle pond bij DLP moest leggen.
Dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten; er zijn een aantal mogelijkheden overwogen, er is met anderen gepraat en er is zelfs een klein begin voor een samenwerking ontstaan (waarvoor en waardoor ik zelfs in oktober een presentatie in het Evoluon in Eindhoven heb gegeven over fiscale zaken m.b.t. het vestigen in Azië), maar ik kan niet zeggen dat ik me er allemaal heel erg lekker bij voel en dus komt het er wel op neer dat ik in die richting mijn draai nog moet vinden... als ik hem nog wil vinden...die gedachte is eerlijk gezegd ook al bij me opgekomen...


Nou ja, dat zien we in 2011 dan wel weer…het jaar 2010 is in ieder geval goed uitgeluid...en 2011 ingeluid…
Op NYE was ik aanwezig op het ‘Armin Only’ concert in Melbourne, Australia. Dat leek me ook wel leuk om mee te maken, temeer omdat ik de kick-of van die tour in Nederland heb moeten missen. Dat was half november in de jaarbeurs, toen ik (hoe ironisch) ook in Australië was voor dat familiefeest.
Een kort maar zeker wel krachtig bezoekje aan Down Under en een leuke wijze om het nieuwe jaar volle goede moed in te gaan.

En omdat mijn ticket weer met Thai Airways via Thailand is... ach ja, need I say more...?

Goed, deze log zit er weer op. Teruglezend bemerk ik gelukkig dat het toch ook weer niet al te ‘gewoon’ is en dat stemt me weer wat blijer na deze eenzame, donkere dagen rondom Kerst.
Ook bemerk ik dat het weer een heel verhaal is, temeer ook omdat het een toch wel weer een flinke periode betreft...blijkbaar heeft mijn gevoel van ‘gewoon’ te zijn toch gezorgd voor een afname in mijn log update.

Een andere reden dat de frequentie daarvan afneemt, komt overigens ook gewoon door het feit dat het wat achterhaald is. De wereld en de (communicatie)middelen om op de hoogte te blijven, zijn immers wat veranderd; ‘social media’ heet dat en ik doe er ook aan mee. Facebook, met name, is mijn ‘tool’ om in contact te blijven (voor zover dat kan) en de wereld te laten weten wat er speelt in mijn wereld....al is die tegenwoordig maar zo gewoon...

Ik wens iedereen het beste voor het nieuwe jaar (en ver daarna) en hoop jullie allen snel weer tegen te komen. Persoonlijk of in de digitale wereld via mail of Facebook.

Beste groeten,
Erik

PS
Foto’s bij alle gebeurtenissen zijn, hoe verrassend, te vinden op mijn Facebook pagina. Neem er gerust eens een kijkje… en laat ook gerust eens een berichtje achter…